Meeuw Otto
Opeen was hij er. Het moet ergens in het begin van de jaren 2000 zijn geweest. Een prachtige man (al wisten wij dat toen nog niet) met een sneeuwwit verenkleed, hij was zijn gespikkelde jeugdtooi al kwijt. Wij hebben hem Otto genoemd, zonder specifieke reden, gewoon omdat dat bij hem paste. Hij zou ons nog 14 jaar dagelijks komen bezoeken (dat wisten wij toen ook niet). Otto, "onze" zilvermeeuw. Na onze verhuizing hebben wij hem niet meer gezien, maar wel naar uitgekeken....je wist maar nooit. Enkele jaren geleden is er op de nok van het dak van mijn nieuwe woning een zilvermeeuw gestorven...De dierenambulance heeft hem met moeite van het dak kunnen halen, misschien was dat wel een laatste groet van Otto.
Bezoekplek
Otto had een vaste plek om te kunnen landen. Tussen onze voor en achtertuin was een deur (de poort) met een platte steen er boven. Daar landde hij altijd. Om te kunnen starten had hij wat meer ruimte nodig, dat verliep ook niet altijd vlekkeloos, zeker niet met een te volle krop, dan was hij bij het opstijgen uit balans. Zo heeft hij eens op het dak van mijn vaders auto een noodlanding moeten maken, heeft zijn krop daar geleegd, en kon toen zonder problemen weer verder. Razendsnel heb ik dit opgeruimd want ik wist dat mijn vader daar heel "treurig" van geworden zou zijn. Mannen en hun auto....Wij hebben ook nooit geweten dat meeuwen enigszins zindelijk zijn. Als Otto een nodige boodschap moest doen vloog hij op ons garage dak en liep zo ver als hij kon naar het einde en deed daar zijn behoefte en kwam daarna weer terug. Dit gold trouwens niet als hij ergens van schrok.
Tennisclub
Otto (her)kende mijn moeders auto. Het is vaak genoeg gebeurd dat als wij niet thuis waren en Otto te vergeefs op ons had zitten wachten, wij hem zagen vertrekken en omkeren naar ons huis toen hij de auto zag. Zo was er ook eens een situatie dat Otto niet wilde dat mijn moeder per auto vertrok. Terwijl zij instapte landde hij op het dak van haar auto en bleef daar zitten. Mijn moeder ging voorzichtig rijden in de veronderstelling dat hij dan weg zou vliegen maar toen hij dat niet van plan was is ze weer gestopt en heeft hem verzocht te verdwijnen. Ook heeft hij dit gedaan toen mijn moeder met een aantal dames van de tennisclub voor ons huis stond. Het clubje zou met mijn moeder meerijden, en Otto wilde dat ook, wat een hoop hilariteit tot gevolg had. Geen idee of hij mijn moeder ooit is gevolgd naar de tennisclub maar er is een periode geweest dat zijn borst rood van de tennisgravel was.
Zomeravonden
Menig warme zomeravond heb ik in de achtertuin zitten lezen. Otto landde dan op de tafel naast mij en ging met ingeklapte pootjes liggen. Soms viel hij dan in slaap, zeker toen hij wat ouder werd. Toen mocht ik hem ook aaien. In plaats van heerlijke zachte veren die ik verwachtte merkte ik tot mijn verbazing op dat zijn "jas" vettig aanvoelde. Wat natuurlijk logisch is, maar ik niet over nagedacht had. Otto's tafelbezoek in de ochtenden tijdens het ontbijt in de tuin was wat minder geslaagd...
Huisbezoek
Dat meeuwen op ruiten tikken had ik al gezien op internet filmpjes. Zo ook Otto. Keihard, als wij nog niet hadden gezien dat hij er was. Menig bezoek heeft hij hiermee de stuipen op het lijf gejaagd. In de zomer stond de keukendeur vaak open. Otto kwam dan naar binnen, kijken wat er allemaal gebeurde. Als wij niet goed opletten liep hij door de gang de woonkamer in en maakte daar zijn ronde en liep dan via de openslaande deuren in de woonkamer weer de tuin in. Tot op een dag dat de woonkamerdeuren naar de tuin dicht waren. Wij waren allemaal in de tuin en Otto stond als enige in de woonkamer op de ruiten te kloppen om er uit te mogen. Jeetje, wij waren even bang dat als een van ons naar binnen zou gaan om de deuren te openen hij zou schrikken en misschien in de woonkamer zou proberen te vliegen of zoiets. Maar dat gebeurde niet, hij wachtte geduldig tot iemand eindelijk de deuren voor hem open had gemaakt en wandelde toen op zijn gemak uit de woonkamer naar buiten.
Praten
Meeuwen hebben een eigen taal en ik kan met trots zeggen dat ik een beetjes "meeuws" kan verstaan. Dit heb ik geleerd toen Otto zijn vrouw meenam naar ons. Dit deed hij meestal als zij zwanger was en liet haar toen eten, hij beschermde haar, keek toe maar at zelf niets. Dit duldde hij tot er kinderen waren. Mevrouw hadden wij al enige tijd niet gezien maar toen zij kwam met haar kroost heeft hij iedereen weggejaagd. Daar heeft hij wel wat geduld voor moeten opbrengen want die vonden het ook leuk bij ons. Het geluid van een "hallo liefje" en "nu wegwezen" klinkt bijna net zo aardig en onaardig als bij ons. Zijn "dag" als hij voor het invallen van de nacht vertrok klonk ook echt als "doag".
Ik kan best begrijpen dat sommige mensen niet blij zijn met meeuwen. Ze kunnen echt overlast veroorzaken. Maar ik ben blij dat ik dankzij Otto een klein deel heb mogen meemaken van hoe meeuwen leven en zijn. Er zijn net als bij mensen meeuwen die leuk zijn en andere minder sympathiek, maar Otto was een heer. Graag wilde ik onze ervaringen met Otto met jullie delen, dit zijn een paar momenten van de 14 jaren dat Otto zijn leven een beetje aan ons liet zien.
Heidi en Nadja